De dag dat ik mijn vertrek als gebiedscoördinator aankondigde bij het bestuur, vond ik best lastig. Ik kreeg de kans om senior gebiedscoördinator te worden en wilde die kans niet laten schieten. Ik realiseerde me wel dat ik de samenwerking met het bestuur dan zou moeten gaan missen. Maar dat plezier is er niet altijd geweest. Lange tijd leverde het horen van het woord ‘Akropolis’ eerder hoofdpijn op. Al voordat de eerste paal geslagen werd, was ik betrokken bij het woonconcept Akropolis. Veel collega’s binnen de Alliantie vonden het nogal spannend dat we een hele toren door de bewoners zelf wilden laten beheren. Net na de oplevering waren er ook nog heel veel vragen. Ik vond het stiekem niet erg dat ik niet lang na de oplevering met zwangerschapsverlof ging, zodat ik al die ingewikkelde vragen niet hoefde te beantwoorden. Toen ik terug kwam, vroeg ik een beetje bevreesd aan mijn vervanger Judith: “En, hoe is het met Akropolis?” “Hartstikke goed!” was haar antwoord.
Niet lang na mijn terugkeer, maakte ik kennis met het huidige bestuur. Ik kwam erachter dat iedereen in het bestuur zijn/haar eigen taak had. Met enige regelmaat had ik één op één contact met de bestuursleden en een keer in het kwartaal hadden we een kwartaalevaluatie met het hele bestuur. Soms vond ik de vragen van het bestuur best moeilijk, maar vaak vond ik dat ze wel een punt hadden. Zo vond ik het bijvoorbeeld logisch dat bewoners van de Akropolistoren een leuning misten naast de trap naar de garage toe. Ik vond dat de Alliantie daar nog wat aan moest doen.
Tijdens de gesprekken met de bestuursleden, viel het me altijd op met hoeveel energie zij zich inzetten om het zelfbeheer van de Akropolistoren tot een succes te maken. De enquête die werd uitgezet onder de bewoners van wat er goed gaat, wat beter kan en wat voor bijdrage iedereen levert aan het gebouw of de buurt, vond ik erg leuk om te lezen. Het is bijzonder om te zien wat bewoners allemaal doen. De Torenkamer die door bewoners zelf werd verbouwd en aangekleed, de entree die binnenkort een make-over krijgt, de organisatie van een veiligheidsdag en zo kan ik nog wel even door gaan. Ik ken geen enkel complex waar de participatiegraad zo hoog is!
Natuurlijk zijn er de komende maanden ook nog de nodige uitdagingen waar we voor staan. Het drama met het kapot gewaaide raam heeft bij zowel de bewoners als de Alliantie tot vragen geleid hoe dit heeft kunnen gebeuren. Daarnaast liep al langere tijd het vraagstuk rondom de hitte in de woningen. Gezien mijn ervaringen en de wijze van samenwerken, ga ik er vanuit dat voor beide dossiers geldt dat dit tot een goed einde gaat leiden.
Paul de Haas volgt mij tijdelijk op, zodat ik aan mijn nieuwe functie als senior gebiedscoördinator in een ander gebied aan de slag kan gaan. Zodra mijn definitieve opvolger bekend is, hoort u dat uiteraard. Ik wens Paul heel veel succes en plezier toe!
Dank voor de prettige samenwerking en nog veel woongenot in de Akropolistoren!
Hartelijke groet,
Eva van Zijl, gebiedscoördinator
.jpg)